เพราะความรู้สึกมันโคร(ต) บริสุทธิ์ เกือบ 1 ปี กับความหวังที่ติดลบ
หลายเดือนก่อนผมแอบชอบคนๆหนึ่ง
ที่บังเอิญพบเจอกัน จะเรียกว่ารักแรกพบได้หรือไม่ไม่รู้
แต่ตั้งแต่วันนั้น จนวันนี้
ผมหาเฟสเขาจนเจอ
เราอยู่คนละโรงเรียนกันแต่จังหวัดเดียวกัน
เราอยู่ชั้น ม.6 เหมือนกัน
เราเจอกันบ้างตามงานของจังหวัด
ผมแอบส่องเฟสเขาจนกลายเป็นกิจวัตร
ผมนั่งเพ้อฝันเป็นคนบ้าอยู่บนไทมไลน์ของตัวเอง
ลองมานั่งคิดๆดูว่า
จากวันนั้นจนวันนี้
วันที่ผมกับเขาไม่รู้จักกันเลย
วันที่ผมค้นหาเฟสเขาแทบตายที่จำจากชื่อจริงจากชื่อที่ปักตรงเสื้อหน้าอก
ผมมาไกล ไกลจนไม่คิดว่าจะมีวันนี้
ที่ว่าไกล นั่นไกลแค่ไหนน่ะเหรอ
แค่เขารู้จักชื่อผม คุยกันไม่กี่คำ เท่านั้นเอง
สถานะในเฟสบุ๊ค รูปภาพเขาก็มากดไลค์บ้าง
อ่านเเล้วอาจจะเกิดคำถาม นี่เหรอมาไกลแล้ว?
ก็อย่างที่รู้ว่าเป็นได้แค่คนที่แอบชอบ
มีสิทธิ์ให้ได้แค่ความรู้สึกดีๆ
ที่เขาจะรับรู้หรือไม่รับก็ตาม
พอวันหนึ่ง ถึงจุดๆหนึ่งที่เราไม่คาดคิดว่ามันจะมี
มันได้เกิดขึ้น แค่นี้คนแอบชอบแบบเราๆก็รู้สึกว่ามันดีมากแล้ว
เรื่อง sex ไม่เคยวิ่งเข้ามาในหัวเลย กับคนๆนี้
ความรู้สึกที่ให้ไปมันบริสุทธิ์มาก ผมสัมผัสได้อย่างไม่เคยเป็น
รอยยิ้มเพียงไม่กี่วินาทีของคนๆนึงในวันนั้น
มันยังคงสะกดผมอยู่ในอภังค์ของช่วงเวลานั้นตลอดมา
เขาคงไม่รู้ว่ามันมีผลต่อความรู้สึกของคนๆนึกมากมายแค่ไหน
โดยปกติผมเป็นคนที่เห็นใครน่ารักก็ชอบไปหมด
แอบเก็บไปคิดไม่กี่วันก็ลืม
แต่เขาเป็นคนเดียวที่ผมไม่อาจ
ไม่อาจที่จะละความคิดหรือสายตาออกได้เลย
ไม่เลย
จากวันนั้นจนวันนี้ กับโอกาสที่ติดลบ
เพราะเส้นบางๆของคำว่าเพศที่กั้นกันอยู่
เขาเป็นผู้ชาย ผมก็เป็นผู้ชาย
แต่รู้ไหมว่าไอ้ความรู้สึกที่ผู้ชายคนนี้
ให้ไปมันโครตจะบริสุทธิ์
ผู้ชายที่ชอบผู้ชายมันก็ไม่ผิดไม่ใช่เหรอ
ในเมื่อความรู้สึกที่มีมันจริง
จากนี้ต่อไปผมก็คงทำได้แค่แอบชอบเหมือนเดิมต่อไป
ผมคงทำได้แค่นี้
(เดิมผมชอบทั้งผู้หญิง และ ผู้ชาย และที่ตั้งกระทู้นั้นเพราะอยากให้เขาผ่านมาอ่าน ถึงแม้เขาจะไม่รู้ว่าคนที่ผมพูดถึงเป็นตัวเขาก็ตาม อยากให้ข้อความ ความรู้สึกดีๆได้ส่งไปถึงเขา เผื่อเขาจะรับรู้บ้าง แค่นั้นเองครับ
เพราะความรู้สึกมันโคร(ต) บริสุทธิ์ เกือบ 1 ปี กับความหวังที่ติดลบ
หลายเดือนก่อนผมแอบชอบคนๆหนึ่ง
ที่บังเอิญพบเจอกัน จะเรียกว่ารักแรกพบได้หรือไม่ไม่รู้
แต่ตั้งแต่วันนั้น จนวันนี้
ผมหาเฟสเขาจนเจอ
เราอยู่คนละโรงเรียนกันแต่จังหวัดเดียวกัน
เราอยู่ชั้น ม.6 เหมือนกัน
เราเจอกันบ้างตามงานของจังหวัด
ผมแอบส่องเฟสเขาจนกลายเป็นกิจวัตร
ผมนั่งเพ้อฝันเป็นคนบ้าอยู่บนไทมไลน์ของตัวเอง
ลองมานั่งคิดๆดูว่า
จากวันนั้นจนวันนี้
วันที่ผมกับเขาไม่รู้จักกันเลย
วันที่ผมค้นหาเฟสเขาแทบตายที่จำจากชื่อจริงจากชื่อที่ปักตรงเสื้อหน้าอก
ผมมาไกล ไกลจนไม่คิดว่าจะมีวันนี้
ที่ว่าไกล นั่นไกลแค่ไหนน่ะเหรอ
แค่เขารู้จักชื่อผม คุยกันไม่กี่คำ เท่านั้นเอง
สถานะในเฟสบุ๊ค รูปภาพเขาก็มากดไลค์บ้าง
อ่านเเล้วอาจจะเกิดคำถาม นี่เหรอมาไกลแล้ว?
ก็อย่างที่รู้ว่าเป็นได้แค่คนที่แอบชอบ
มีสิทธิ์ให้ได้แค่ความรู้สึกดีๆ
ที่เขาจะรับรู้หรือไม่รับก็ตาม
พอวันหนึ่ง ถึงจุดๆหนึ่งที่เราไม่คาดคิดว่ามันจะมี
มันได้เกิดขึ้น แค่นี้คนแอบชอบแบบเราๆก็รู้สึกว่ามันดีมากแล้ว
เรื่อง sex ไม่เคยวิ่งเข้ามาในหัวเลย กับคนๆนี้
ความรู้สึกที่ให้ไปมันบริสุทธิ์มาก ผมสัมผัสได้อย่างไม่เคยเป็น
รอยยิ้มเพียงไม่กี่วินาทีของคนๆนึงในวันนั้น
มันยังคงสะกดผมอยู่ในอภังค์ของช่วงเวลานั้นตลอดมา
เขาคงไม่รู้ว่ามันมีผลต่อความรู้สึกของคนๆนึกมากมายแค่ไหน
โดยปกติผมเป็นคนที่เห็นใครน่ารักก็ชอบไปหมด
แอบเก็บไปคิดไม่กี่วันก็ลืม
แต่เขาเป็นคนเดียวที่ผมไม่อาจ
ไม่อาจที่จะละความคิดหรือสายตาออกได้เลย
ไม่เลย
จากวันนั้นจนวันนี้ กับโอกาสที่ติดลบ
เพราะเส้นบางๆของคำว่าเพศที่กั้นกันอยู่
เขาเป็นผู้ชาย ผมก็เป็นผู้ชาย
แต่รู้ไหมว่าไอ้ความรู้สึกที่ผู้ชายคนนี้
ให้ไปมันโครตจะบริสุทธิ์
ผู้ชายที่ชอบผู้ชายมันก็ไม่ผิดไม่ใช่เหรอ
ในเมื่อความรู้สึกที่มีมันจริง
จากนี้ต่อไปผมก็คงทำได้แค่แอบชอบเหมือนเดิมต่อไป
ผมคงทำได้แค่นี้
(เดิมผมชอบทั้งผู้หญิง และ ผู้ชาย และที่ตั้งกระทู้นั้นเพราะอยากให้เขาผ่านมาอ่าน ถึงแม้เขาจะไม่รู้ว่าคนที่ผมพูดถึงเป็นตัวเขาก็ตาม อยากให้ข้อความ ความรู้สึกดีๆได้ส่งไปถึงเขา เผื่อเขาจะรับรู้บ้าง แค่นั้นเองครับ